Czekałaś... Tęskniłaś...

Guru Merry <33

„Niech tak będzie zawsze”- prosiłaś go. Uśmiechał się, głaszcząc Cię po jasnych włosach. Ten uśmiech znaczył więcej niż tysiące słów. Syciłaś się nim, czerpałaś siłę. Był jak źródło, z którego mogłaś się napić, kiedy poczułaś pragnienie.
Minęło dziesięć lat, a Wy wciąż byliście razem, kochając mocniej jeszcze niż wtedy. Kto by pomyślał, że „przelotne zauroczenie 15-latków” zmieni się w miłość silną i mocną, taką, o której marzy tyle złamanych serc…
Waszą ulubioną porą były Zachody słońca, bo wtedy – w tym romantycznym i nastrojowym półmroku – pocałunki smakowały najbardziej słodko, a oczy zastępowały gwiazdy, które na fiolet nieba jeszcze nie wzeszły. Wreszcie podjęliście tą decyzję. Wasi rodzice byli równie szczęśliwi, jak Wy. Obydwoje byliście niepoprawnymi marzycielami, artystami. Ostatnią sztuką, w której razem graliście była „Romeo i Julia”. On przysięgał, że nie dałby Ci umrzeć. A Ty mówiłaś, że nigdy Go nie opuścisz. To takie wyświechtane idee, choć jak najbardziej aktualne.
Ślub miał być uroczysty – kościół, welon do ziemi, wesele do rana. Wreszcie odebrałaś suknię. Wreszcie garnitur był gotowy. Został tylko tydzień. Wszystko idealne, zapięte na ostatni guzik. Jeszcze tylko trzy dni. Głupie trzy dni, dzieliły Was od dnia, który miał być najszczęśliwszy w Waszym życiu. Miał połączyć Was w jedno. To już jutro? Tak.
„Za dziesięć lat będziesz już machinalnie mówił do mnie ‘kochanie’ całując w policzek po przyjściu z pracy. Za dwadzieścia lat będziesz mówić ‘stara, zupa przesolona!’.” Powiedziałaś. Śmiał się. „Zbyt Cię kocham, Malutka.”. Uśmiechałaś się – najpiękniejszym ze swoim uśmiechów – wiedząc, że jutro spełni się Twoje największe marzenie. Ten zachód oglądaliście oddzielnie, z całkowicie innych perspektyw. Ty, śmiałaś się, patrzyłaś na swoje przyjaciółki. Trzymały Cię za ręce. Cieszyły się wraz z Tobą. Tymczasem On…
Nie płakałaś. Nie powiedziałaś nic. Rozpacz była zbyt porażająca. Pojechałaś. Nie wpuścili Cię. Czemu Cię nie wpuścili…?
Walczył długo, jednak uszkodzenia ciała były poważne. „Nawet jeśli przeżyje, nie będzie w pełni sprawny.”- tak mówił ten człowiek w białym kitlu. Siedziałaś uparcie na twardym krzesełku, nie przejmując się takimi drobiazgami, jak zmęczenie czy głód. Czym jest zmęczenie i głód do miłości…? Znów przyszedł ten mężczyzna ubrany na biało. Spojrzał na Ciebie z… no właśnie, z czym? Ze współczuciem, smutkiem? Ale dlaczego? Pewnie to był jego obowiązek – dodawać pacjentom otuchy. Jednak Ty nie wierzyłaś w jego słowa. „Chcę go zobaczyć! Puść mnie! Chcę tam wejść!”. Nie mogłaś się pogodzić z tym, że nie byłaś przy Jego ostatnim oddechu. Nie wierzyłaś…
„Wyjdź! Nie chowaj się już, bo oni mi nie wierzą!” – krzyczałaś do pustego – białego – pokoju z dużym lustrem. „No, kochanie, już możesz wyjść, jestem tu tylko ja! Proszę… Wyjdź.”. – szeptałaś wciąż. Na próżno mówili „On nie żyje, kochanie. Już nie wróci. Jego już nie ma”. Ale Ty nie wierzyłaś. Czekałaś. W pustym, białym pokoju z dużym lustrem. Nie widziałaś swoich oczu… Były tak bardzo puste, bez wyrazu, bez emocji. Tylko jedno uczucie przeplatało się z błękitem – tęsknota…

Renia · Gość

Kurcze ale mi sie podobają twoje opowiadania

Guru Merry <33 · Wysłany: thpm31 12:48, 14 PMpPią, 09 Mar 2007 23:08:56 +0000 2007 Temat postu:

Miło mi Reniu ;*;*;* Dzięki, że w ogóle to czytasz... Te głupoty. Nie umiem pisać... Chociaż lubię.. Wink

) Całusy ;*;*;*

Alf · Gość

Jeny to jest PIĘKNE! Wszystkie przeczytałem opka i są naprawde cudowne, najlepsze, z jakimi się spotkałem... Życzę weny!! I czekam na kolejne dzieła Wink